Το πρόβλημα δεν είναι απλώς δύσκολο, αλλά γίνεται απελπιστικά δισεπίλυτο και από τις ίδιες τις κρατικές δομές. Χαρακτηριστική περίπτωση της οικογένειας του Προέδρου της Δημοκρατίας Μπαμίρ Τόπι. Το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας εκδικάζει αυτές τις μέρες έφεση του κυρίου Τόπι κατά της κρατικής Επιτροπής για την Επιστροφή των Περιουσιών, η οποία αφαίρεσε αδίκως από την οικογένεια Τόπι έντεκα στρέμματα γης σε τουριστικό σημείο έξω από την Πρωτεύουσα τα Τίρανα. (Η οικογένεια Τόπι κληρονομούσε στο ίδιο σημείο είκοσι τρία στρέμματα.).
Το προηγούμενο Καλοκαίρι, στην πόλη της Αυλώνας ο νεαρός δικαστής Σκεϊντιραλντ Κονόμη, ανατινάχτηκε με εκρηκτικά μαζί με το αυτοκίνητό του. Αφορμή στάθηκε ξανά η ιδιοκτησία επί της γης. Το χτύπημα έγινε ενόψει απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου για μερικές δεκάδες στρέμματα γη στην παραθαλάσσια περιοχή του Δυρραχίου. Από τότε το Ανώτατο Δικαστήριο δεν εκφράστηκε και ούτε οι δολοφόνοι βρέθηκαν.
Η αστυνομία αριθμοί μερικές δεκάδες θύματα, περισσότερα από 120, συνέπεια των άλυτων προβλημάτων με τη γη. Το φαινόμενο έχει τινάξει στο ζενίθ το έγκλημα εντός της οικογένειας σε όλη τη χωρά, κυρίως στο Βορά. Οι εκθέσεις της Επιτροπής Συμφιλίωσης στη Βεντέτα αναφέρουν ότι βασική αιτία για την τρομαχτική αναβίωση και επέκταση της Βεντέτας , είναι οι αντιπαραθέσεις και διαφωνίες σε ιδιοκτησιακά θέματα επί της γης.
Αιχμηρό και πολύπλευρο παρουσιάζεται το πρόβλημα στις περιοχές με αμιγή πληθυσμό στην εθνική ελληνική μειονότητα.
70-100 χιλιάδες στρέμματα λιβάδια και βοσκοτόπια στις περιοχές αυτές διεκδικούνται από αλλοεθνείς δήθεν πρώην ιδιοκτήτες. Λέμε δήθεν πρώην ιδιοκτήτες, διότι στην πλειοψηφία τους παρουσιάζουν στις αρχές, διοικητικές και δικαστικές πλαστά χαρτιά. Παραταύτα δικαιώνονται. Επί 15 χρόνια τώρα, οι ελληνικές κοινότητες και οι θρησκευτικές ενορίες βρίσκονται σε αγώνα δρόμου στα δικαστήρια. Και στις περιπτώσεις όμως, που κερδίζουν τα δικαστήρια δυσκολεύονται να πάρουν τους τίτλους ιδιοκτησίας.
Ακόμα πιο δύσκολο το πρόβλημα στη Χιμάρα, όπου οι ντόπιοι κάτοικοι δυσκολεύονται να πάρουν τις ιδιοκτησίες τους, τις οποίες καθημερινά βλέπουν να αλλάζουν χέρια.
Οι Έλληνες μειονοτικοί κινδυνεύουν να χάσουν και τα κεκτημένα επί της καλλιεργήσιμης γης, την οποία επωφελήθηκαν από την εφαρμογή του νόμου 7501 του 1991 «για την καλλιεργήσιμη γη». Λόγω της μετανάστευσης στην Ελλάδα, ένα μέρος εξ΄ αυτών δεν έχει πάρει ακόμα τους επίσημους τίτλους ιδιοκτησίας.
Λόγω του ότι γη τους δεν καλλιεργείται σε αρκετές περιπτώσεις μεσολάβησαν και μεσολαβούν οι δημοτικές αρχές για να ενοικιάσουν την ακαλλιέργητη γη των Ελλήνων, σε Αλβανούς. Σε αρκετές ελληνικές μειονοτικές επαρχίες των Αγίων Σαράντα και Δελβίνου, το φαινόμενο έχει επεκταθεί μέχρι και στο 50 τοις εκατό της καλλιεργήσιμης γης.
Εντούτοις, ο Αλβανικός τύπος δημοσιεύει «απόρρητα» έγγραφα του κράτους, τα οποία, κατά τα δημοσιεύματα επιβεβαιώνουν ότι η καλλιεργήσιμη γη των ελλήνων ανήκει σε αλβανούς πρώην ιδιοκτήτες, μπέηδες και αγάδες.
Υπάρχουν επίσης, περιπτώσεις ώστε χωράφια σε ιδιοκτησία Ελλήνων καλλιεργούνται αυθαιρέτως από Αλβανούς.
Στο νομό Αργυροκάστρου, παρατηρείται το φαινόμενο πώλησης από Έλληνες της αγροτικής γης τους σε αλλοεθνείς. Τα πουλημένα χωράφια χρησιμοποιούνται για την ανέγερση βιοτεχνικών επιχειρήσεων και κατοίκηση.
Παρατηρητές στο χώρο αναφέρουν ότι το φαινόμενο θα πάρει διαστάσεις στο μέλλον, διότι οι Έλληνες μειονοτικοί στην Ελλάδα, θα χρειαστούν χρήματα για να αντιμετωπίσουν τη ζωή τους στην Ελλάδα.
* Παναγιώτης Μπάρκας ανταποκριτής του ΣΚΑΪ στο Αργυρόκαστρο
πηγή
